De scherpte in m’n foto totaal misplaatst. Een portret voor iemand waar diegene zich niet in herkent. Een beeld dat ik met veel enthousiasme heb bedacht, met als eindresultaat…. prut.
Mislukte foto’s confronteren me. Met mijn aannames. Met mijn technische blinde vlekken. Maar vooral met mijn ego. Het trapt op mijn tere creatieve ziel.
In het PHOC jaartraject zeg ik vaak: “Laat me eens je mislukte foto's zien.”
Dan kijken mensen een beetje beschaamd. Maar wat volgt, is vaak een veel eerlijker gesprek dan wanneer iemand z’n beste werk laat zien. Een mislukte foto toont waar je durft te experimenteren. Waar je grenzen liggen. Waar je even struikelde — maar ook waar je stappen zette.
Dus als je een mapje hebt met ‘weggooifoto’s’... Gooi het niet weg. Koester het. Print er eentje. Hang 'm boven je bed. En vraag jezelf af:
Wat dacht ik hier nou eigenlijk?